Opieka nad pacjentem z chorobą Alzheimera

W trakcie rozwoju choroby Alzheimera (ChA) dochodzi do gromadzenia się szkodliwych białek, m.in. β-amyloidu i hiperfosforylowanego białka tau. Te patologiczne zmiany prowadzą do obumierania neuronów, co z kolei skutkuje spadkiem produkcji przekaźników mózgowych, a wśród nich – acetylocholiny. Wraz z postępem choroby dochodzi również do degeneracji mózgu.

ChA to nieodwracalny, stale postępujący proces chorobowy, który składa się z różnych zmian. Należą do nich:

  • gromadzenie się β-amyloidu,
  • występowanie włókienkowych depozytów patologicznie fosforylowanego białka tau wewnątrz neuronów,
  • angiopatia kongofilna, 
  • aktywacja komórek mikrogleju, 
  • reaktywność astrocytów, 
  • inne procesy zapalne. 

Wszystkie powyższe zmiany prowadzą do stopniowej utraty neuronów i synaps kory mózgu i pewnych regionów podkorowych. 

Fazy choroby Alzheimera

Wyróżnia się trzy stadia zaawansowania ChA; są to:

  1. faza łagodna – objawia się np. nieodkładaniem rzeczy na miejsce, powtarzaniem danej czynności kilka razy z rzędu, trudnościami w obsłudze podstawowych sprzętów gospodarstwa domowego, 
  2. faza umiarkowana – u chorego mogą się pojawić omamy i halucynacje, zdarzają się zachowania agresywne wobec członków rodziny i innych osób,
  3. faza zaawansowana – zauważalne są deficyty w aparacie ruchu (mogące prowadzić do trwałego unieruchomienia) oraz problem z rozpoznawaniem członków rodziny i znajomych, konieczna jest stała opieka nad chorym.

Opieka nad chorym

Problem pielęgnacyjnyPropozycja postępowania
Zaburzenia związane z nietrzymaniem moczu i stolca wynikającym z ChA
  • prawidłowa i częsta higiena krocza
  • monitorowanie kondycji skóry ze względu na częstszy kontakt z drażniącym moczem i stolcem 
  • czysta i przewiewna bielizna
  • stosowanie wkładek, pampersów lub pieluchomajtek
  • jeśli stan pacjenta pozwala – wdrożenie gimnastyki obejmującej trening zwieraczy
Możliwość zakrztuszenia na skutek zaburzeń w połykaniu wynikających z ChA
  • ocena, na ile samodzielny jest pacjent, a na ile potrzebuje pomocy drugiej osoby 
  • odpowiednia pozycja do karmienia i podaży płynów
  • dobór właściwej konsystencji, temperatury i wartości odżywczych posiłków
Problemy z samodzielnym poruszaniem się i orientacją w najbliższym otoczeniu
  • wdrożenie codziennej podstawowej gimnastyki wzmacniającej kondycję chorego, wizyty fizjoterapeuty
  • zaangażowanie członków rodziny lub opiekuna w pomoc przy przemieszczaniu się 
  • wprowadzenie sprzętów pomocniczych 
  • zapewnienie bezpiecznego otoczenia
Dezorientacja co do miejsca, czasu, przestrzeni
  • systematyczna podaż leków 
  • trening pamięci, wywoływanie wspomnień przy użyciu muzyki, filmów, zdjęć
  • informowanie pacjenta o miejscu pobytu, dacie i godzinie
  • karteczki informacyjne – oznaczenia miejsc (np. WC)
  • unikanie nagłych zmian w otoczeniu
Zaburzenia snu
  • wdrażanie codziennej aktywności: spacerów i ćwiczeń, motywowanie chorego do ruchu
  • kontrola czasu drzemek w ciągu dnia lub rezygnacja z nich
  • zapewnienie spokoju na czas snu nocnego, 
  • oświetlenie dostosowane do pory dnia i nocy
  • w przypadku bezsenności nocnej, wzmożonej reaktywności – podaż zleconych leków nasennych

ChA pozostaje chorobą nieuleczalną i postępującą. W opiece nad pacjentem istotne jest zatem, by jak najwcześniej wdrożyć rozwiązania spowalniające rozwój choroby. Wyróżnia się kilka modeli terapii, do których należą: 

  • terapia walidacyjna – utrwalanie prawidłowych zachowań w grupie, minimalizowanie poziomu lęku i niepokoju, dążenie do poprawy samopoczucia, 
  • terapia kognitywna – trening dotyczący pamięci i orientacji, 
  • terapia reminiscencyjna – przywoływanie wspomnień przy użyciu fotografii, muzyki, pamiątek, 
  • terapia zajęciowa – utrwalanie umiejętności, których chory jeszcze nie zatracił, odtwarzanie tych niedawno utraconych, zachowanie aktywności,
  • terapia środowiskowa  przyjazne i bezpieczne warunki otoczenia, w którym pacjent funkcjonuje.

Podstawą leczenia jest jednak farmakoterapia, której zadaniami są usprawnienie funkcji poznawczych i wywarcie wpływu na objawy neuropsychiatryczne.

Podsumowanie

Podsumowując: główne problemy w opiece nad osobą z ChA wiążą się z zaburzeniami na płaszczyźnie psychicznej, biologicznej i społecznej. Z czasem choroba mocno ogranicza samodzielność pacjenta, przez co staje się on zależny od rodziny lub opiekuna, traci zdolność do samoopieki. Postęp ChA prowadzi do zaawansowanej utraty pamięci i zaburzeń psychologicznych, dlatego tak ważne jest jak najwcześniejsze wdrożenie leczenia.

Piśmiennictwo

  1. Baker LD, Manson JE, Rapp SR i wsp. Effects of cocoa extract and a multivitamin on cognitive function: a randomized clinical trial. Alzheimers Dement 2023; 19(4): 1308–1319. 
  2. Barcikowska M. Przyczyny choroby Alzheimera. W: Barcikowska M, Parnowski T (red.). Choroba Alzheimera 1906–2021. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2022: 1–9.
  3. Bieniek J, Brończyk-Puzoń A, Nowak J i wsp. Witamina D – wskaźnik zdrowia u osób starszych w wybranych chorobach neurodegeneracyjnych. Geriatria 2014; 8: 49–55.
  4. Citko A. The impact of vitamin and micronutrient deficiencies on the occurrence of cognitive disorders in the geriatric population. Lek w Polsce 2023; 33(1): 7–17.
  5. Długosz-Mazur E, Bojar I, Gustaw K. Niefarmakologiczne metody postępowania u chorych z otępieniem. Med Ogólna Nauk Zdr 2013; 19(4): 458–462.
  6. Dochniak M, Ekiert K. Żywienie w prewencji i leczeniu choroby Alzheimera i choroby Parkinsona. Piel Zdr Publ 2015; 5(2): 199–208.
  7. Grossberg GT, Kamat SM; Sobów T (red. wyd. pol.). Choroba Alzheimera. Najnowsze strategie diagnostyczne i terapeutyczne. Medisfera, Warszawa 2011.
  8. Krajewska K. Opieka pielęgniarska nad pacjentką w przebiegu choroby Alzheimera z wykorzystaniem ICNP®. Innow Pielęg Nauk Zdr 2020; 3(5): 97–115.
  9. Oberholzer M, Bassetti C, Müri RM i wsp. Postacie otępienia. W: Felbecker A, Limmroth V, Tettenborn B (red.); Rejdak K (red. wyd. pol.). Choroby otępienne. Edra Urban & Partner, Wrocław 2020: 41–89.
  10. Zabrocka J, Wojszel ZB. Niedobór witaminy B12 w wieku podeszłym – przyczyny, następstwa, podejście terapeutyczne. Geriatria 2013; 7(1): 24–32.