Nieżyt żołądkowo-jelitowy. Obraz kliniczny i postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne

Zgodnie z definicją European Society for Paediatric Gastroenterology, Hepatology and Nutrition (ESPGHAN) nieżyt żołądkowo-jelitowy to zmiana konsystencji stolca (na półpłynną lub płynną - typ 6-7 wg Bristolskiej skali uformowania stolca) i/lub zwiększenie liczby wypróżnień (zwykle ≥3/24 h), którym mogą towarzyszyć wymioty lub gorączka. 

Biegunkę dzieli się według czasu jej trwania na: 

● ostrą (trwającą do 14 dni)

● przetrwałą (trwającą 14-29 dni),

● przewlekłą (o czasie trwania przekraczającym 30 dni) [1].

Jest to częsty problem zdrowotny, z którym pacjenci zgłaszają się nie tylko do POZ, ale również do aptek czy bardzo często wdrażają samoleczenie w warunkach domowych. W związku z powyższym jednoznaczne oznaczenie epidemiologii nie jest możliwe, a oficjalne dane pokazują jedynie wierzchołek góry lodowej. Dla przykładu. Według danych PZH z 2023 roku, liczba przypadków jelitowych zakażeń wirusowych wyniosła 27 152. Z tego infekcje wywołane przez rotawirusy stanowiły 6 123 przypadki, a przez norowirusy 7 475. Z kolei wśród zakażeń o etiologii bakteryjnej dominowało zakażenie Clostridium difficile, potwierdzone aż 21 134 razy oraz salmonellozowe zatrucie pokarmowe stwierdzone 9835 razy [2]. 

Przebieg choroby może być bardzo zróżnicowany – od łagodnych przypadków po stan odwodnienia z zaburzeniami elektrolitowymi. Takiego przebiegu obawiać się należy zwłaszcza w tzw. grupach ryzyka, a to szczególnie pacjenci ze skrajnych grup wiekowych - zarówno ci najmłodsi, jak i ci najstarsi, ale również pacjenci ze schorzeniami przewlekłymi oraz z niedoborami odporności. [5,6]